Seedr: The Ultimate Way of Torrenting!

Posted on by Praveen Leave a comment

I think during my post graduation days, around 2009, I came around the concept of torrents. Those were the times, we got used to multimedia and digital contents. As a third world citizen it is always hard for us to accesses the cutting edge educational as well as other digital contents. Torrents, whether official or unofficial, was the only source to access those things.

I remember the days, we, roommates build our own desktop computer from second hand accessories. There were the golden days, the power cut was almost null. So, we will add a torrent file and the system will run upon two three days to download the entire file that’s size may around 1 or 2 GB.

Then, slowly scenes were changed. We got some better internet. But still it would take at least a day to complete a torrent download. That time I was into a Linux app called Deluge, which I still use though. There was web torrent too. But that also struck at times and it’s not that much user-friendly.

On one fine day, I just got to know about seedr.cc via the online Tamil magazine vikatan. On a first read, I didn’t get its concept. But with a curiosity, I just log into it and gave a try. What stunned me is its supper fast seed collection. Literally within a minute, entire torrent file is downloaded in your cloud storage. All you have to do is either enjoy the multimedia content online or you can download it to your local machine storage.

Nowadays, excluding some extra large files (yup, I’m still using their free plan) I always go for seedr.cc for torrent downloading. Is there any downside? For me, its nill. For a free plan, they offer 2 GB, which is suffice for certain tasks. Even though some slowness in downloading files nowadays, I am not sure whether its due to my ISP or due to seedr server. But still that lag is ignorable and in terms of downloading 1 GB in 10 – 15 mins in Indian scenario.

So am I going to upgrade for their Pro plan? May be. Because, in a month I am torrenting about or less than 10 GB. Mostly these files are multimedia contents, and I am using that for entertainment purpose. There are few instances like, OS or software downloading I really wish to upgrade my storage. But again in terms of Indian scenario, 7$ for month (that’s my internet bill for three months) is significant, and I am always oscillating. Considering the fast and easy downloading option, may be on another fine day, I may jump and turn into a Seedr Pro.

So, what’s my suggestion for you? I believe, mostly my colleagues, friends and students are reading these. And heh permanent employee don’t hesitate, just go for their pro plan. Others, like me, you may try their free plan for a while. You will just realize what I meant as amazing, then depending upon your needs and budget, you can go for their Pro plan. And for the students, use their free plan and if you’re getting enough financial support then you can also be a pro.

Best of 2018

Posted on by Praveen Leave a comment

Here’s my list of best’s in 2018

Best photo of the year:

Credits: National Geography Indian Street Photography Page – Instagram

Best professional photo of the year:

 Martin Stranka, Czech Republic National Award. PC: borepanda.com

Best research article of the year:

Public relations and artificial intelligence: It’s not (just) about robots by ChrisGalloway and LukaszSwiatek

This paper outlines several key roles that AI may play in future, based on trends in other industries, and considers the implications for public relations practitioners, their clients and employers. It therefore launches a dialogue about the diversity and extent of AI’s uses in public relations practice. The paper argues that, to date, commentators have placed too much emphasis on AI’s potential for task automation; AI’s broader technological, economic and societal implications for public relations warrant greater critical attention. This does not imply that practitioners need become expert technologists; rather, they should develop a sufficient understanding of AI’s present and potential uses to be able to offer informed counsel.

https://doi.org/10.1016/j.pubrev.2018.10.008

Best article of the year:

Nehru Knew Something You Don’t, Mr Modi

Instead of embracing Nehru’s ideas of pluralism and civilised discussion, Modi’s rhetoric fears and abhors them.

https://thewire.in/politics/nehru-knew-something-you-dont-mr-modi

Best print media of the year: The wire

Best science magazine: Quanta Magazine

Best tamil weekly: Andhimazhai

Best tamil newsmedia: Tamil Hindu

Best meme of the year:

Best cartoon of the year:

Social media of the year: Twitter

Best sports moment of the year: Pujara’s hundreds in Australia

https://www.youtube.com/watch?v=bdDL03W1q0o

Star of the year: Harman Preet

Best book of the year: Brief answers to big questions by Stephen Hawking (Buy in Amazon.in)

Best fiction of the year: Krishnanin aayiram naamangal by Pogan Shankar (Buy in Amazon.in)

Best short story of the year: Puthuvellam by Jeyamohan

Best tamil movie of the year: 96

Best south indian movie: Koode

https://youtu.be/y4FvRr8ABh4

Best hollywood movie: Firstman

Best bollywood movie: Karwaan

Best movie of the year: October

Best youtube channel: Nakkalites

Best video of the year:

Best web series (tamil): Vellairaja

Best web series (general): Mirzapur

Best song of the year: Inkem Inkem

Game of the year: Ludo King

Productivity App of the year: Pomodoro – Minimalistic Material Timer

Travel app of the year: Ola

Best eReader: Kindle Lite

Best Tools app: Google Lens

Best payment app: Google pay

Best Photo editor: Snapseed

Best messenger: Telegram

Best Fitness app: Nike training club

Best multimedia app: VLC

Best smart phone (flagship): Oneplus 3T (NDTV Review)

Best smart phone (Budget) : Poco F1 (NDTV Review)

Best laptop of the year: HP Envy 13t (Review)

Processor of the year: AMD Ryzon 5 2600X (Review)

Best Smart TV: MI TV

Best OS of the year: Ubuntu 18.04 LTS

காதல் கடிதம்!

Posted on by Praveen 2 Comments

சமீபத்தில் அ.முத்துலிங்கத்தின் கட்டுரை ஒன்றை படித்த போது, எழுத்தாளர் பிரபஞ்சன் பற்றி சுவரசியமான விஷயம் ஒன்று தட்டுப்பட்டது. பிரபஞ்சனின் இளவயதில் தன் கண்ணில் தட்டுப்படும் இளம் பெண்கள் அனைவருக்கும் காதல் கடிதம் தந்து விடுவாராம். தந்த கடிதங்கள் பலனலித்ததா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் எல்லோருக்கும் காதல் கடிதம் என்ற செய்தி என்னை நிரம்பவே கவலைக்குள்ளாக்கியது! பின்னே ஒருவருக்கு கூட காதல் கடிதம் எழுதாத ஒருவனுக்கு அதிர்ச்சியாக இருக்குமல்லவா? இனி இந்த வயதான காலத்தில் யாருக்கு எழுதுவது? அப்படியே எழுதினாலும் இந்த காலத்துப்பெண்கள் கடுதாசியையெல்லாம் மதிப்பார்களா என்று தெரியவில்லை. அதிலும் முக்கியமானது முன் பின் தெரியாத பெண்ணுக்கு என்னவென்று கடிதம் எழுதுவது? பிரபஞ்சன் எழுதும் கடிதங்கள் சுமாராக பதினைந்து பக்கங்கள் வருமாம். ஆனால் பதினைந்து பக்கத்துக்கு என்ன எழுதினார் என்று தெரியவில்லை. கவிதைகள் எழுதலாம், ஆனால் பொய் சொல்வதில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. செயற்க்கை அறிவை பற்றியோ, சிசிலியன் டிபன்ஸ் பற்றியோ எழுதலாம் ஆனால் செருப்படி வாங்கும் உத்தேசமும் இல்லை.

கல்லூரி காலத்தில் காதல் கடிதம் போன்ற ஒன்று எழுத வாய்ப்பு கிடைத்தது. நண்பன் ஒருவன் வகுப்பு பெண் ஒருவருடன் நல்ல நட்பில் இருந்தான். அவன் அப்பெண்ணை காதலிக்கிறான் என நண்பர்கள் நாங்கள் கிண்டல் செய்வோம். அவனோ, ஒரு வெட்கத்துடன் சும்மா இருங்கடா என்று ஓடி விடுவான். அவன் ‘உம்’ என்றால் அந்த பெண்ணிடம் போய் பேச நாங்கள் தயாராய் இருந்தோம். ஆனால் ‘உம்ஹும்’ தான் வந்துகொண்டிருந்தது. ஒரு முறை லேப்பில் ஏதோ பரிசோதனை செய்யும் போது ஒயரை சீவுகிறேன் என்று கையை சீவிக்கொண்டேன். வந்த ரத்தத்தை ஏன் வீணாக்குவானேன் என்று ஒரு தாளில் ‘ஐ லவ் யூ’ என்று எழுதி வைத்துக்கொண்டேன். அந்த நண்பனிடம், ரத்ததில் எழுதிய தாளை அந்த பெண்ணிடம் நீ தான் எழுதியதாக கொடுத்துவிடுவோம் என்று மிரட்டி வைத்து இருந்தோம். அவனும் பயந்து கொண்டு டீ, வடை என்று ஸ்பான்ஸர் செய்து கொண்டிருந்தான். அடுத்த கட்டமாக திரைப்படம் ஒன்றுக்கு அழைத்துப்போக சொல்ல இம்முறை கொடுக்கறதுனா கொடுத்துக்க என்றுவிட்டான். மனம் தளராத நண்பன் ஒருத்தன் என்னிடம் ‘நீ அந்த பேப்பரக்கொடு, நான் கொண்டுபோய் கொடுக்கறேன்’ என்றான். பர்ஸில் இருந்து பேப்பரை எடுத்து விரித்தால், எழுதிய எழுத்துக்களை காணோம். அன்று கற்று கொண்ட பாடம் ரத்தத்தில் எழுதிய கடிதம் எவிடன்ஸ் ஆகாது!

பாடல்… பரிபாடல்!

Posted on by Praveen Leave a comment

எனை நோக்கி பாயும் தோட்டா படத்தின் “மறுவார்த்தை பேசாதே” பாடலில் “முதல் நீ.. முடிவும் நீ! அலர் நீ.. அகிலம் நீ!” (அலருக்கு அர்த்தம் தெரியுமோ? அலர்மேல் மங்கையை தெரியுமோ?) என்ற வரிகள் கேட்ட நாள் முதலாய் பரிச்சயாமாய் தோன்றியது. ஆனால் எப்படி என்று தான் தெரியவில்லை. இன்று பிரபந்த பாடல் ஒன்றை வலை(யில்!) வீசி தேடிக்கொண்டு இருக்கையில் தற்செயலாய் பரிபாடல் வரிகள் கண்ணில் தட்டுப்பட்டது. பரிபாடல் சங்க நூல். எழுதியவர்கள் மதுரைகாரர்களாய் இருக்க வேண்டும். திருப்பரங்குன்றம், திருமாலிருஞ்சோலை போன்ற மதுரையை சுற்றி உள்ள இடங்களும் கடவுள்களுமே பாடப்பட்டு உள்ளனர். 25 முதல் 400 அடிகள் வரை உள்ள இதன் பாடல்கள், பொதுவாக ராகம் போட்டு பாட ஏதுவாய் எழுதப்பட்டவை. இதன் தாக்கம் பின்னர் எழுதப்பட்ட பிரபந்தம் மற்றும் திருவாசகத்தில் இருப்பதாகச் சொல்கின்றனர். இதில் திருமாலை பற்றிய மூன்றவது பாடலில் 65வது வரியில், கண்டேன் சீதையை போன்று அறிந்தேன் தேடியதை. இவை தான் அவ்வரிகள்:

வெஞ்சுடர் ஒளியும் நீ திங்களுள் அளியும் நீ அனைத்தும் நீ அனைத்தின் உட்ப்பொருளும் நீ…

(முழுப்பாடலை இங்கே பார்க்கலாம்: http://bit.ly/2rlKqEZ)

ஒவ்வொரு பாடலின் முதலிலும் எழுதியவர் பெயர், இசை அமைத்தவர் மற்றும் பண் (ராகம்) குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. பெரும்பாலான பண்கள் பாலையாழை சுட்டுகின்றன. அரிதாய், நோதிறம், காந்தாரம் போன்றவை. இவை தற்காலத்தில் எந்த ராகத்தை குறிக்கின்றன என்று தெரியவில்லை (யாரேனும் ஆராயலாம்!) ஆனால், இப்போதும் இப்பாடல்களை இசைத்துக்கேட்டால் நன்றாய் தான் இருக்கும்!

காற்று வெளியிடை அனுபவம்

Posted on by Praveen Leave a comment

காற்று வெளியிடையின் இரண்டு ப்ளஸ்கள், ஹீரோயின் அதிதியும் கேமராமேன் ரவிவர்மனும்! இரண்டு மிகப்பெரிய மைனஸ்கள் ஹீரோ கார்த்தியும், ஆழமில்லாத திரைக்கதையும்.

தன் பெரிய ப்ரௌன் கண்களால் ஒட்டு மொத்த திரைப்படத்தையும் தூக்கி நிறுத்துகிறார் அதிதி. கோபம், காதல், தவிப்பு, நடனம் என நடிப்பில் வசீகரிக்கிறார். மணிரத்தினம் படங்களின் ஹீரோக்கள் உணர்ச்சிகரமானவர்கள். ஆனால் கார்த்தியின் முகத்தில் ஒரு இழவும் வருவேன என்கிறது. ‘வான் வருவான்’ பாடலில் நொடிக்கு நூறு பாவனைகளாக அதிதி அசத்த கார்த்தி தேமே என நிற்கிறார். ஒரு இடத்தில் இவனையா லவ் பன்ற என்று அதிதியை பார்த்து கேட்கிறார் ஆர்.ஜே.பாலாஜி. கார்த்தி வாயை கோணியபடி ரொமான்ஸ் பண்ணும் போதெல்லாம் நமக்கும் அந்த கேள்வியை கேட்க தோன்றுகிறது. சரி கிளைமாக்ஸிலாவது எதாவது செய்வார் என பார்த்தால், மணிரத்தினமே ‘நீ நடிச்ச வர போதும் அப்படி ஓரமா நில்லு, அந்த பொண்ணு பாத்துக்கும்’ என்றுவிட்டார். (இருந்தாலும் கண்ணீர வழிய அந்த குழந்தையை பார்க்கும் இடம் கிளாசிக்!)

ரவிவர்மனின் ப்ரேம்கள் ஒவ்வொன்றும் அவ்வளவு ப்ரெஷாக கலர்ஃபுல்லாக இருக்கிறது. படத்தின் மிகப்பெரிய குறை எந்த இடத்திலும் ஒன்ற முடியாதது. தனி தனி சீன்களாக பார்க்கையில் நன்றாக இருந்தாலும் ஒட்டு மொத்தமாய் பார்க்கையில் அழுத்தம் இன்றி தட்டையாய் முடிகிறது. இந்த படத்துக்கு எதற்க்கு ஆர்.ஜே.பாலாஜி? அவரை வேறு சில சமயம் குளோஸப்பில் காட்டி பயமுறுத்துகிறார்கள். எதற்க்கு டெல்லி கணேஷ்? ஏன் எதற்கென்றே தெரியாமல் கார்த்தியின் குடும்பமாக ஒரு கூட்டமும், அதிதியின் அம்மா அப்பாவாக இருவரும் வந்து போகிறார்கள். அதென்னமோ மணிரத்தனம் பட ஹீரோக்கள் பச்சை தமிழர்களாக இருந்தாலும் அவர்கள் அம்மா மட்டும் வட இந்திய முகமாக தெரிகிறார். (அந்த தங்கச்சி… ஓக்கே!!!)

பாகிஸ்தான், ஆப்கானிஸ்தான் என சுற்றி ஒருவழியாய் படத்தை முடிக்கிறார்கள். (சர்வதேச எல்லையில் ஒரு டபரா லாரியை வைத்துக்கொண்டு, பெட்ரோல் குண்டு வீசி பாகிஸ்தான் ராணுவத்திடம் இருந்து தப்பிப்பதெல்லாம் செம போங்கு!) க்ளைமேக்ஸில் அந்த குழந்தையும் அதற்கான ஸவுண்ட் இன்ஜினியரிங்கும் (ஶ்ரீநிதி) பிரமாதம்.

மணிரத்தினத்தின் ரசிகர்களும், அதிதியை பார்க்க விரும்புவர்களும் (கார்த்தியின் இன்ட்ரோ சீனை விட அதிதியின் அறிமுகத்துக்குத்தான் தியேட்டரில் விசில் பறக்கிறது!) தியேட்டருக்கு போகலாம். மற்றவர்கள் தமிழ்பாறையின் HDக்கு காத்திருக்கலாம்!